Türkiye’de
sanatçı olmak… Sanatkâr, zanaatkâr. Bu sorular yanı başınızda sizinle bir
durur. Bazen hatırlar, içine dalar, belki kaybolursunuz dehlizlerinde.
Genellikle de zaman ve mekan arasındaki curcunada unutursunuz kimlik sorunuzu.
Tabii ki sanatçı olmak derken, kendi adıma heykeltıraş olmayı kastederek meseleyi daha çetrefilli bir hale
sokmuş oluyorum.
Kısaca keşke yapabileceğim heykellerin altına bir dip not geçerek, “Bu bir heykel değildir,” diyebilsem. Biraz yük hafifliği verebilir mi? Biraz nefeslenebilir miyim?
Türkiye derken, nasıl kendimi binlerce yıllık tarihten, kültürden, birikiminden soyutlayabilirim? Peki, ya heykeltıraş olarak?..
Çağdaş, modern bir sanatçı olmak önümüzde yadsınamayacak veya kolay bir gerçeklik olarak duruyor. Üretim, yeniden üretim, tanıtım, ifade özgürlüğü ve tüketim kolaylığı… Peki geleneksel olanla, bize de ait olan medeniyetlerle, âdetler, örflerimiz, kültürümüzle var olan bağlarımızı ne yapmalıyım? Sığlıkla, kolaycı bir taklitçilikte mi kalmalıyım, yoksa zor olana mı talip olmalıyım?
İlginç, Paris’te de aynı izleri ve benzer çatışmaların izlerini takip edebiliyor insan. Belki kendini terk etmeyi beceremediğimizdendir. İyi ki becertilemiyoruz… Paris’te de ötekiler var. Ama kültürün canlılığını ve yeniden üretilmesini sağlayan da ötekiler. En azından ben öyle gördüm. Ve cesaret! Hiç olmazsa aramalıyım. “Arayanlar bulamadı, ama bulanlar arayanlar arasından çıktı,” demişti dedem. Belki bulacak olanlara gidecekleri yoldaki birkaç taşı oynatmış, birkaç patikayı açmış olurum.
Kısaca keşke yapabileceğim heykellerin altına bir dip not geçerek, “Bu bir heykel değildir,” diyebilsem. Biraz yük hafifliği verebilir mi? Biraz nefeslenebilir miyim?
Türkiye derken, nasıl kendimi binlerce yıllık tarihten, kültürden, birikiminden soyutlayabilirim? Peki, ya heykeltıraş olarak?..
Çağdaş, modern bir sanatçı olmak önümüzde yadsınamayacak veya kolay bir gerçeklik olarak duruyor. Üretim, yeniden üretim, tanıtım, ifade özgürlüğü ve tüketim kolaylığı… Peki geleneksel olanla, bize de ait olan medeniyetlerle, âdetler, örflerimiz, kültürümüzle var olan bağlarımızı ne yapmalıyım? Sığlıkla, kolaycı bir taklitçilikte mi kalmalıyım, yoksa zor olana mı talip olmalıyım?
İlginç, Paris’te de aynı izleri ve benzer çatışmaların izlerini takip edebiliyor insan. Belki kendini terk etmeyi beceremediğimizdendir. İyi ki becertilemiyoruz… Paris’te de ötekiler var. Ama kültürün canlılığını ve yeniden üretilmesini sağlayan da ötekiler. En azından ben öyle gördüm. Ve cesaret! Hiç olmazsa aramalıyım. “Arayanlar bulamadı, ama bulanlar arayanlar arasından çıktı,” demişti dedem. Belki bulacak olanlara gidecekleri yoldaki birkaç taşı oynatmış, birkaç patikayı açmış olurum.
Being an artist in Turkey... an artist, a craftsman. Questions about who you
are constantly haunt you. Sometimes you remember, submerge in it and loose yourself in its long and narrow
passages. At times you forget about your identity crisis in racket of confusion
between time and place. Of course, when I talk about being an artist, I refer
to being a sculptor and complicate matters further.
I wish I would post an annotation below my and claim that “This is not a sculpture. Would that relieve me a little bit? Can I take a breath?
Having mentioned “Turkey”, how can I isolate myself from its thousands of years of history, culture and cumulation? Especially, as a sculpturor?
Being a contemporary, modern artist is appearing as a non deniable or easy fact. Production, re-production, presentation, freedom of speech and ease of consumption. So what I am to do about the link between (local but foreign) civilizations that make up our cultural heritage, our customs and traditions, our own culture? Should I stick with easy, shallow imitation as or aspire for a higher level of challenge?
Interestingly, a person can follow the tracks and traces of similar conflicts in different places such as Paris. Perhaps it is because we cannot succeed in abandoning ourselves. Fortunately we cannot. There are “others” in Paris as well. Others providing re-production of culture and liveliness. At least that’s my perception. And the courage! I should seek for it at the least. My once grandfather said “All seekers could not find it, but the finders were among the seekers” . Perhaps my efforts can be good for moving a few stones and paving the path for the finders.
I wish I would post an annotation below my and claim that “This is not a sculpture. Would that relieve me a little bit? Can I take a breath?
Having mentioned “Turkey”, how can I isolate myself from its thousands of years of history, culture and cumulation? Especially, as a sculpturor?
Being a contemporary, modern artist is appearing as a non deniable or easy fact. Production, re-production, presentation, freedom of speech and ease of consumption. So what I am to do about the link between (local but foreign) civilizations that make up our cultural heritage, our customs and traditions, our own culture? Should I stick with easy, shallow imitation as or aspire for a higher level of challenge?
Interestingly, a person can follow the tracks and traces of similar conflicts in different places such as Paris. Perhaps it is because we cannot succeed in abandoning ourselves. Fortunately we cannot. There are “others” in Paris as well. Others providing re-production of culture and liveliness. At least that’s my perception. And the courage! I should seek for it at the least. My once grandfather said “All seekers could not find it, but the finders were among the seekers” . Perhaps my efforts can be good for moving a few stones and paving the path for the finders.
